Film bardzo stereotypowy. O gorzkiej prowincjonalnej prawdzie przepełnionej plotkami. Dwie sceny z tego filmu utkwiły mi w pamięci. Pierwsza, to pobicie i obcięcie włosów Maleny przez kobiety na ulicy. Druga to wręczony Malenie żakiet na końcu. Motyw miłości Renato do Maleny odstawiłbym na drugi plan. Jeśli ktoś myśli, że ten film jest o nieświadomym zauroczeniu dziecka, to się grubo myli. Malena jest personifikacją niesprawiedliwości. Jest to kobieta niezwykle tajemnicza, ale jedno jest wobec niej pewne - potrafi przebaczać. Z jej ust pada bardzo mało słów. I o to chodzi. Malena jest ofiarą samej siebie. Choć tak naprawdę niezrobiła nic złego. Wydaje mi się, że jednym z motywów tego filmu jest nieprawda, którą możemy dostrzec na dwóch płaszczyznach. Pierwsza dotyczy Maleny i odbioru jej osobowości przez lokalną społeczność. Druga nieprawda ma postać kwalifikowaną i jest zarazem tłem całego filmu - to propaganda, która w tamtych czasach była wszechobecna. Małe nadmorskie miasteczko, jest miejscem gdzie ścierają się te dwa fałszywe obrazy rzeczywistości. Fałsz jest wszędzie począwszy od szkolnych adeptów kończąc na przedstawicielach inteligencji - prawnikach czy lekarzach. Malena jest ofiarą obu odmian fałśzy. Z jednej strony chodzi o nią, z drugiej o jej męża, który jako faszystowski oficer jest wplątany w sidła duce i jego świty. Oboje płacą za to dużo, ale gdyby nie Renato... Malena i Nino już nigdy nie byliby razem, a gmina cały czas żywiła by do niej niesprawiedliwą złość.